ยังไม่ทันที่คนที่นอนอยู่กับพื้นจะได้เอื้อนเอ่ยถ้อยคำพูดอะไรของตนไป เสื้อผ้าบนเรือนร่างของเขาก็ถูกกระชากออกโดยมือหนาเป็นคนจัดการ แทฮยองเริ่มตัวสั่นกลัวไปด้วยความตกใจอย่างไม่ปิดบัง การกระทำของร่างเล็กที่กำลังไขว่คว้าหาทางรอดอยู่นั้นไม่ต่างอะไรจากสิ่งที่ สร้างความบันเทิงให้กับร่างสูงเลยสักนิด
เรือนกายที่บอบช้ำจากการกระทำที่รุนแรงตั้งแต่ก่อนที่เขาจะถูกลากมาอยู่ในห้องนี้ ขึ้นสีออกมาอย่างชัดเจนหลายที่ ไหนจองกุกจะลากเขามา โชคร้ายที่แทฮยองเองพยายามที่จะลุกขึ้นสู้แต่ก็ลืมไปว่าตัวเองแรงน้อยกว่าสู้ไม่ได้ และท้ายสุดแทฮยองก็ต้องยอมจำนน
กลีบปากบางถูกประกบลงมาพร้อมกับจังหวะที่เปลี่ยนไป จอนจองกุกกำลังดูดดึงอยู่กับริมฝีปากของแทฮยองอย่างไม่สนใจอะไรใดใดทั้งสิ้น ลิ้นร้อนห่อตัวเข้าเป็นวงกลมแล้วสอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก มือหนาช้อนคางเรียวขึ้นมาข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็กำลังจับเข้ามาที่แกนกายเล็กของคนตรงหน้าอย่างจายจ้วง
ผลั๊ก!
แทฮยองออกแรงเฮือกสุดท้ายผลักจอนจองกุกให้ออกไปและมันก็ได้ผลเมื่อเขาทำจอนจองกุกซะกระเด็น แทฮยองที่กำลังเปลือยร่างกายท่อนบนอยู่เอื้อมมือไปหยิบที่เสื้อผ้าของตนเองที่ถูกจอนจองกุกโยนทิ้งไปแต่ทว่าช้าไปเสียแล้วเมื่อจองกุกกลับมาหาแทฮยองอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
"ดื้อนักนะ.. งั้นดื้อมาให้สุด..ดื้อมากดื้อไป"
"คุณจองกุก ปล่อยผมนะ อื้อออ.." แทฮยองกลับมาร้องดิ้นเร่าๆอีกครั้งยามที่มือหนาของจองกุกกำลังลากปัดผ่านๆลงมาสะกิดที่ยอดอกสีสวยของตนเองปลายนิ้วนั้นบีบเม็ดดอกบัวของแทฮยองเข้าอย่างจังพร้อมกับดึงมันราวกับต้อง การที่จะให้มันหลุดออกจากอกของเขาอย่างช่วยไม่ได้ ปลายเล็บข่วนเข้ามาที่ปลายยอดอย่างแรงมันทำให้แทฮยองรู้สึกเจ็บมากที่สุด
"ดิ้นอีกสิ.. ดิ้นไปเลย .. อยากดื้อมากนัก"
มือหนากอบกุมเข้ามาที่แกนกายเล็กผ่านเนื้อผ้า เขาออกแรงบีบแทงเนื้อน้อยในมือแรงๆจนทำให้แทฮยองรู้สึกกลัวที่มันจะหลุดออก จากตัวเขาเหลือเกิน มือเล็กบีบเข้าไปที่ไหล่ของจองกุกด้วยความเจ็บและต้องยิ่งตกใจไปมากกว่านั้น เมื่อกางเกงสามส่วนของเขากลับถูกมือหนากระชากออกไปจนมันขาดกระจุยอยู่ที่พื้น
ซับในบางถูกดึงออกให้หลุดเช่นกัน ไร้ซึ่งการปกปิดใดใดต่อไปอีกแล้วสำหรับเขา น้ำตาสีใสไหลลงมาอาบแก้มยามที่จองกุกกำลังใช้มือสากของเขาลูบแกนกายอย่างไร้ ซึ่งความถะนุดถนอม เขาดึงรูดรั้งแท่งเอ็นน้อยนั้นด้วยความเร็วจนแทฮยองรู้สึกเจ็บ ปลายเล็บจิกข่วนเข้ามาที่ลำตัวของแกนนั้นจนขึ้นรอยเป็นเส้น บีบเค้นเข้ามาที่สะโพกมนนั้นพร้อมกับฟาดมือลงมายังก้อนเนื้อทั้งสอง ข้างอย่างแรงจนทำให้แทฮยองเจ็บอย่างจัง
แทฮยองเจ็บ..
"แค่นี้ทำมาร้องไห้ ที่ดื้อกับพี่ละทำไม่คิด" อาภรณ์ช่วงล่างของคนตรงข้ามแทฮยองกำลัง ถูกถอดออกไปจนท้ายสุดเราสองคนเองก็ไม่เหลืออะไรติดปิดบังกับร่างกายคนตัวเล็กเม้มปากแน่นสนิท มือหนาคู่เดิมเลื่อนขึ้นมาจับเข้าที่เอวบางแล้วจับอีกคนขึ้นมานั่งคร่อมอยู่ที่หน้าตักของตน
แกนกายแข็งแกร่งนั้นกำลังเสียดสีอยู่ระหว่างทางแยกของก้อนเนื้อกลมมนทั้งสอง ข้าง รูรักที่ไร้ซึ่งการเบิกช่องทางใดใดทั้งสิ้นกลับต้องมาถูกใช้งานเข้าอีกครั้ง เมื่อจองกุกยกตัวแทฮยองขึ้น สูงแล้วกระแทกลงมาเสียบที่แกนกายแข็งของเขาในที่สุด เพียงแค่แรงกระแทกแค่นั้นเพียงครั้งเดียวที่ช่วงล่าง มันสร้างรอยเจ็บไว้ไม่ต่างอะไรจากบาดแผลรอยใหญ่สำหรับแทฮยองเลยสักนิด..
"ซี๊ด.. โคตร อื้ม ... แน่น แน่นชิบหาย" ใบหน้าหล่อยังคงพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่ทุกข์ร้อยอะไรกับความเจ็บของแทฮยอง ในครั้งนี้แทฮยองต้องไม่ได้ปลดปล่อย นี่คือสิ่งที่จองกุกต้องการเพราะเขาเลือกจะไม่ช่วย หลายครั้งที่ถูกยกตัวขึ้นเสียดสีกับแท่งเนื้ออุ่นนั้นจนแทฮยองต้องรู้สึกแสบร้อนวูบวาบที่ช่องทางด้านหลังของเขา
"อื้อ.. ฮึก.. คุณ..จอง"
"อื้มมม.. แน่น"
ทวีเพิ่มความรุนแรงในกิจรักขึ้นเรื่อยๆ คนตัวเล็กขยับขาทั้งสองข้างให้กว้างออกเมื่อความเร็วเพิ่มขึ้นแทฮยองไม่ มีแรงที่จะต่อต้านขัดขืนหรือดื้อดึงอะไรกับจองกุกอีกต่อไปแล้วนั่นจึงทำให้ หน้าหล่อยกยิ้มประดับขึ้นที่มุมปากอย่างมีชัยชนะ ม้าพยศกลายร่างคืนมาเป็นแมวน้อยสำหรับเขาอีกครั้ง หัวทุยถูกมือหนาอีกข้างจับประคองลงมาให้พาดอยู่กับไหล่แกร่งเบาๆ
มีเพียงความอ่อนโยนเท่านั้นที่จะสามารถลูบชโลมเข้ามาสู่จิตใจของจองกุกให้บรรเทาความรุนแรงลงได้.. แทฮยองกำลังเข้ามาสู่ทางนั้นหรือยังนะ..
น้ำรักสีขาวกำลังคับคั่งอยู่ที่บริเวณส่วนปลาย ถึงเวลาที่ควรจะได้ปลดปล่อยแต่เพื่อเพิ่มความเสียวและทรมานต่อให้แทฮยอง จอนจองกุกจึงไม่เลือกที่จะปล่อยมัน เขาทำเพียงช้อนเรือนกายบางนั้นขึ้นจากตักพร้อมกับที่ตัวเองลุกขึ้นอุ้ม สะโพกกลมมนของคนที่ถูกกระทำถูกหย่อนลงไปนั่งช่วงปลายขอบของเตียงนอน มือเล็กถูกบังคับให้โอบรอบคอของคนร่างหนาช่วยให้อีกคนมีที่ยึดเกี่ยว ขาทั้งสองข้างถูกแยกออกให้กว้างขึ้นและเกี่ยวเอาไว้เข้ากับเอวสอบ
"คะ.. คุณจองกุก..ฮึก ..ผมเจ็บ..ปล่อยผมเถอะ.."
"ตัวเล็กดื้อกับพี่จนทำให้พี่อยาก พี่หยุดไม่ได้แล้วค่ะ.." ใบหน้าหล่อก้มลงมาที่หูเล็กแล้วขบเม้มเบาๆ เขาเริ่มกลับมาขยับแท่งเอ็นร้อนช่วงล่างอีกครั้งให้เสียดสีจนมันกระทบกันออกมาเป็นเสียงของการกระทำที่ดังออกมาจนหน้าอายอยู่ในห้องอย่างไม่มีหยุด
ขยับแกนกายเข้ากับจังหวะที่เร็วแล้วเปลี่ยนมาช้าจนเนิบนาบ น้ำหล่อลื่นสีใสที่กำลังไหลออกมาจนเลอะที่ผืนเตียงเพื่อเป็นสารหล่อลื่นสำหรับการกระทำ คนตัวเล็กกำลังหน้าขึ้นสีไปด้วยความเสียวซ่านที่ตนควรจะพึงมี และในท้ายที่สุด การกระทำที่ดุดันและป่าเถื่อนก็ถูกหยุดลงเมื่อน้ำสีขาวของจองกุกถูกปลดปล่อย ออกมาเข้าสู่ร่างกายของแทฮยองในท้ายที่สุด มีบางส่วนที่ไหลย้อยลงมาที่หว่างขาเนียนผสมปนเปกับเลือดที่ออกมาจากช่องทาง นั้นจนน้ำสีขาวเปลี่ยนสี คนตัวเล็กก้มหน้านั่งพักอย่างหมดแรงเมื่อมือหนาไม่ยอมปล่อยออกจากเอวเขาเสียที
จองกุกก้มลงไปยังสิ่งที่เกี่ยวพันธนาการอยู่ที่ข้อขาเล็กพร้อมกับออกแรงเพียง นิดเดียวเพื่อที่ให้มันหลุดออก รอยช้ำที่เป็นผลมาจากการดิ้นรนหาทางรอดมันทำให้ผิดเนียนขาวแลดูแปดเปื้อน แม้จะรู้สึกผิดแต่จองกุกก็ไม่สามารถที่จะย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว..
แทฮยองเมื่อถูกปลดออกจากห่วงโซ่นั้น เขานอนขดตัวงออยู่บนเตียงด้วยความเจ็บ ความโหดร้ายสลายไปไม่ต่างอะไรจากกลุ่มพายุฝน แทนที่เข้ามาด้วยความอ่อนโยนเหมือนดังที่แทฮยองเคยได้รับแต่ในเวลานี้เขาไม่ ต้องการมันอีกแล้ว ลำแขนแกร้งช้อนเข้าไปใต้ร่างเล็กก่อนจะจัดการให้อีกคนได้นอนอยู่ในท่าที่ เหมาะสม
หยดน้ำสีใสที่ไหลคลออยู่รอบดวงตาไร้ซึ่งเสียงของการสะอื้น นิ้วเรียวเกลี่ยเข้าไปที่พวงแก้มแดงเบาๆราวกับกำลังจะปลอบประโลมในโทษทัณฑ์ที่อีกคนได้รับบทเรียนไปเมื่อครู่
"ทีหลังอย่าดื้อกับพี่อีกนะ.. พี่ไม่ชอบทำให้เราเจ็บนะคะตัวเล็ก"
